ارزیابی ایجاد مؤلفه‌های شهر دوستدار کودک در شهر بندرانزلی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه معماری دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

2 دانشیار گروه معماری، دانشکده معماری و هنر، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

3 دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

چکیده

بیان مسئله: افزایشِ شهرنشینی و کمبود فضاهای شهری برای حضور کودکان در محیط­های شهری، موجب شده است تا حضور آن‌ها در این عرصه روزبه‌روز کاهش یابد. نبود این فضاها، باعث گردیده تا حس تعلقِ کودکان به فضای شهری به‌گونه‌ای متفاوت ارزیابی گردد. ازاین‌رو، می‌توان این‌گونه بیان داشت که محیط، نقش بنیادین در شکل‌گیری شخصیت و رشد کودک داشته که از این طریق می‌تواند عوامل فرهنگی، اجتماعی و یا بخش عمده­ای از دل‌بستگی‌های محیطی و مکانی کودک در بستر خانواده و محله شکل بگیرد.
هدف: مطالعه­ی حاضر در تلاش است تا میزانِ ارتباط مؤلفه‌هایی همچون انعطاف‌پذیری محیط، هویتِ مکانِ حضور کودک و قابلیت حضورپذیری محلات، به‌عنوان مؤلفه‌های شهرسازی با مؤلفه‌هایی مانند بازی‌سازی محیط، هیجان تجربه‌شده کودک و مشارکت کودکان در تصمیم­گیری را موردسنجش قرار دهد. پرسش اساسی این پژوهش، اثر و میزان هر یک از مؤلفه‌ها بر دیگری می‌باشد.
روش:این کنکاش از لحاظ روش‌شناسی، کمی و راهبرد آن، توصیفی و از نوع علَی_مقایسه‌ای است. ابزار جمع‌آوری داده­ها، پرسشنامه محقق ساخت است که جامعه­ی آماری آن را ۸۰۰۰ دانش‌آموزانِ مقطع ابتدایی شهر بندرانزلی تشکیل می­دهد که از میان آن‌ها ۳۶۷ نفر به‌عنوان نمونه، به‌صورت پرسشنامه بسته_­ پاسخ، موردمطالعه و با استفاده از نرم‌افزارهای 24SPSS و 80/8 LISREL مورد تحلیل قرارگرفته‌اند.
یافته‌ها: تحلیل یافته‌ها حاکی از آن است که انعطاف‌پذیری محیط، بیشترین ضریب اثر را با 95%، در کودکان داشته که باعث ایجاد خلاقیت در ساخت و به وجود آوردن بازی در محیط توسط کودک می‌شود.
نتیجه ­گیری: حضورپذیری محلات با 94 درصد و هویت مکانِ حضور کودک با 89 درصد در رده‌های دوم و سوم، بیشترین تأثیرگذاری را به ترتیب بر شرکت در تصمیم‌گیری و هیجان تجربه‌شده کودکان در نتایج پرسشنامه کسب کرده است.

تازه های تحقیق

  • کودکانی که در فضای محله حضور داشتند و خانواده‌های آن‌ها نظرات کودکشان را در تصمیم‌گیری‌ها لحاظ می‌کردند تمایل بیشتری برای شرکت در تصمیم‌گیری داشتند. این موضوع نشان می‌دهد حضور در محله تأثیر بسزایی در مشارکت کودکان در امور محلی و درون خانواده‌ای داشته و حرکت در مسیر بهبود فضاهای شهری برای مشارکت­پذیری کودکان موثرتر است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Assessment of Creating Child Friendly City Components in Bandar-e Anzali

نویسندگان [English]

  • Hojjatollah Rashid Kolvir 1
  • Amir reza Karimi azeri 2
  • Seyed Hadi Purreza 3
1 Assistant Professor, Department of Architecture, Faculty of Engineering, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
2 Associate Professor, Department of Architecture, Faculty of Architecture & Art, University of Guilan, Rasht, Iran
3 Master Student, Department of Architecture, Faculty of Engineering, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
چکیده [English]

Background: The absence of urban environment for children in the urban spaces along with growing urban development have resulted in children’s decreased presence in this area gradually. Because of these policies, the sense of belonging to the urban environment in children is now differently assessed. Hence, it can be concluded that the environment plays a significant role in the development of personality and child growth; thereby forming the cultural, social factors as well as a great portion of the child's environmental and spatial attachments in the family on neighborhood context.
Objectives: This study attempts to evaluate the relationship between components such as environmental flexibility, location identity, and presence in neighborhoods as components of urban planning with such factors as playing, experienced emotion, and participation in decision making. The main question of this study is the effect and extent of these components on each component.
Methodology: Methodologically, this study has a quantitative approach and a descriptive and causal-comparative research strategy. The data collection tool is a researcher-made questionnaire that 367 students were chosen through clustering from each school, among 8000 students of Bandar Anzali. The outcomes were analyzed through the software SPSS24 and LISREL8.80.
Results: The analysis of the results proved that the highest effect coefficient (95%) in children was related to place flexibility, which causes creativity in the creation of a game by the child.
Conclusion: The following grades of the most influence was for physical presence in the neighborhoods with 94% and place identity with 89%, obtained from the questionnaire filled by children.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Child friendly city
  • neighborhoods
  • flexibility
  • place identity
  • participation in decision making

مراجع

ابراهیمی، حمیدرضا، سعیدی رضوانی، نوید، معانی منجیلی، آرزو. (1390). تدوین اصول طراحی فضاهای بازی کودکان با تأکید برگروه سنی 5 تا 12 سال (مطالعه موردی: رشت). باغ نظر،8 (19)، 31-42.
صفوی مقدم، مریم، نوغانی دخت بهمنی، محسن و مظلوم خراسانی، محمد. (2016). بررسی شهر دوستدار کودک واحساس شادی کودکان در شهر مشهد. علوم اجتماعی، 1(12)، 143-165.
فلاحی، علیرضا و گمینی اصفهانی، هدیه. (1396). برنامه ریزی و طراحی معماری فضاهای دوستدار کودک در فرآیند بازسازی پس از زلزله بم. مسکن و محیط روستا، 158، 63-76.
کامل نیا، حامد و حقیر، سعید. (1388). الگوهای طراحی فضای سبز در «شهر دوستدار کودک» (نمونه موردی: شهر دوستدار کودک بم). باغ نظر، 6 (12)، 77-88.
کربلایی حسینی غیاثوند، ابوالفضل؛ سهیلی، جمال الدین. (1392). بررسی ویژگی‌های شهر دوست داشتنی از نگاه کودکان (مطالعه موردی:منطقه دو شهرداری قزوین). فصلنامه مطالعات شهری، 3 (9)، 59-68.
کشانی همدانی، مینا، قلعه نویی، محمود، دانشپور، عبدالهادی، فرامرزی، سالار و شاهیوندی، احمد. (1394). مقایسه تطبیقی پارامترهای زیباشناختی فضای شهری از دیدگاه کودکان و بزرگسالان (مطالعه موردی: شهر اصفهان). فصلنامه مطالعات شهری، 4 (14)، 19-30.
کوپایی، گلرخ، نقی زاده، محمد و حبیب، فرح. (1395). تاثیر عوامل کالبدی فضاهای بازی بر خلاقیت کودکان 6 تا 12 سال در پارکهای شهری. فصلنامه مطالعات شهری. 6 (21)، 39-50.
کیانی، اکبر و اسماعیل‌زاده کواکی، علی. (1391). تحلیل و برنامه ریزی «شهر دوستدار کودک(CFC) » از دیدگاه کودکان. باغ نظر، 9 (20)، 51-62.
مستغنی، علیرضا و اعتمادی، شهرزاد. (1395). چگونگی شکل گیری حس مکان در کودکان. معماری و شهرسازی آرمان شهر، 17، 103-113.
نیک روش، ریحانه و قاسمی سیچانی، مریم. (1393). بازشناسی جایگاه روح مکان در طراحی فضای کودکان؛ بر مبنای آراء پدیدارشناختی نوربرگ شولتز. فصلنامه مطالعات میان‌رشته‌ای در علوم انسانی، 7 (1)، 145-172.
Aarts, M., Jeurissen, M., Van Oers, H., Schuit, A., & Van de Goor, J. (2011). Multi-sector policy action to create activity-friendly environments for children: A multiple-case study. Health Policy, 101(1), 11-19.
Akhavan Tafti, M., & Mofradnezhad, N. (2018). The Relationship of Emotional Intelligence and Social Skills with Psychological Well-being in the Elderly. Salmand, 13(3), 334–345. (in Persian)
Altman, I., & Wohlwill, J. (2012). Human behavior and environment. New York, NY: Springer.
Amabile, T. (1990). The social psychology of creativity. New York: Springer-Verlag.
Aziz, N., & Said, I. (2012). The trends and influential factors of children's use of outdoor environments: A review. Procedia - Social and Behavioral Sciences, 38, 204-212.
Broberg, A., Kyttä, M., & Fagerholm, N. (2013). Child-friendly urban structures: Bullerby revisited. Journal of Environmental Psychology, 35, 110-120.
Ebrahimi, H., Saeidi Rezvani, N., & Maani Manjili, A. (2012). Investigating the development of design principles of playground areas for children by focusing on age group (5-12) (Case study: Rasht). The Monthly Scientific Journal of Bagh-E Nazar, 8(19), 31-42. (in Persian)
Fallahi, A., & Gamini Esfahani, H. (2017). Designing and implementing child-friendly spaces after the 2003 Bam earthquake. Journal of Housing and Rural Environment, 158, 63-76. (in Persian)
Gehl, J. (2010). Cities for people. Washington, DC: Island Press.
Ghanbari-Azarneir, S., Anbari, S., Hosseini, S., & Yazdanfar, S. (2015). Identification of child-friendly environments in poor neighborhoods. Procedia - Social and Behavioral Sciences, 201, 19-29.
Gökmen, H., & Gülay Taþçý, B. (2016). Children’s views about Child Friendly City: A case study from Izmir. Megaron, 11(4), 469-482.
Kamelnia, H., & Haghir, S. (2009). Design patterns of green space in CFC. (Case study: Child Friendly City of BAM). The Monthly Scientific Journal of Bagh-E Nazar, 6(12), 77-88. (in Persian)
Karbalaei Hosseini Ghiasvand, A., & Soheyli, J. (2014). Lovely city investigated the characteristics of children looked (Case study: The two-municipal district of Qazvin). Journal of Motaleat Shahri, 3 (9), 59-68. (in Persian)
Karimi Azeri, A., Hosseini, S., Saleh Sedeghpour, B., & Hosseini, A. (2016). Design principles of residential space to enhance children’s (3-7 years old) creativity in Iran (Case study: Tehran district 4). The Monthly Scientific Journal of Bagh-E Nazar, 13 (41), 19-34.
Karimi Azeri, A., Parvizi, R., Khaleghi, S., & Hosseini, S. (2015). Effective design principles in promotion of children's creativity in residential spaces. Procedia Social and Behavioral Sciences, 202, 31-46.
Kashani Hamedani, M., Ghalenoei, M., Daneshpour, A., framarzi, S., & Shahivandi, A. (2015). Comparing the aesthetic parameters of urban space from the viewpoint of children and adults: The case study of Isfahan. Journal of Motaleat Shahri, 4 (14), 19-30. (in Persian)
Kiani, A., & Esmaeel zade kovaki, A. (2012). Analysis and planning "Child-Friendly City" (CFC) from the perspective of children (Case study: Quchan). The Monthly Scientific Journal of Bagh-E Nazar, 9 (20), 51-62. (in Persian)
Kopaie, G., Naghizadeh, M., & Habib, F. (2017). The impact of physical factors in playgrounds on the creativity of children 6 to 12 years in urban parks. Journal of Motaleat Shahri, 6(21), 39-50. (in Persian)
Li, M., & Li, J. (2017). Analysis of methods of allocating grass space for the design of child-friendly cities: A case study of Changsha. Procedia Engineering, 198, 790-801.
Minh, A., Muhajarine, N., Janus, M., Brownell, M., & Guhn, M. (2017). A review of neighborhood effects and early child development: How, where, and for whom, do neighborhoods matter? Health & Place, 46, 155-174.
Mostaghni, A., & Etemadi, S. (2017). Sense of a place formation in children. Armanshahr Architecture & Urban Development, 9 (17), 103-113. (in Persian)
Nikku, B., & Pokhrel, R. (2013). Crafting child‐friendly cities: Evidence from Biratnagar Sub‐metropolitan city, Eastern Nepal. Asian Social Work and Policy Review, 7 (2), 135-150.
Nikravesh, R., & Ghasemi Sichani, M. (2015). Recognizing genius loci in designing children’s spaces, due to the phenomenological ideas of Norberg-Schulz. Interdisciplinary Studies in Humanities, 7 (1), 145-172. (in Persian)
Price, G., & Reis, R. (2010). Making kid-friendly cities: Lessons from two cities. Preventive Medicine, 50, S95-S96.
Riggio, E. (2002). Child friendly cities: Good governance in the best interests of the child. Environment and Urbanization, 14 (2), 45-58.
Safavi-Moghadam, S., Noghani dokhtebahmani, M., & Mazloum khorasani, M. (2014). A Child Friendly City and happiness of children in Mashhad. Journal of Social Sciences, 12 (25), 143-165. (in Persian)
Stein, M. (1974). Stimulating creativity: Individual procedures. New York: Academic Press.
Tabatabaian, M., Abbasalizadehrezakolai, S., & Fayaz, R. (2017). Analysis the effect of the built environment on children’s creativity (Review the effect of the environmental characteristics on children’s creativity in Tehran children centers). The Monthly Scientific Journal of Bagh-E Nazar, 13 (43), 17-36.
UNICEF. (2009). Child Friendly Cities promoted by UNICEF National Committees and Country Offices.
Yao, S., & Xiaoyan, L. (2017). Exploration on ways of research and construction of Chinese child-friendly city- A case study of Changsha. Procedia Engineering, 198, 699-706.

فایل ها

سابقه مقاله

  • تاریخ دریافت: 02 شهریور 1398
  • تاریخ بازنگری: 21 بهمن 1398
  • تاریخ پذیرش: 20 فروردین 1399

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار