ضرورت اتخاذ رویکرد مکان‌سازی مشارکت‌ مبنا؛ در بازآفرینی بافت‌های تاریخی

نوع مقاله : مقالات نظری و بنیادی

نویسندگان

1 گروه شهرسازی /دانشکده معماری و شهرسازی/ دانشگاه علم و صنعت ایران/ تهران /ایران.

2 گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران

3 3- استاد گروه مرمت، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران.

چکیده

بیان مسأله: بافت‌تاریخی از تجربه طولانی مدت تعامل انسان با محیط بوجود آمده‌است اما می‌بینیم بعد از مداخلاتی که در بافت‌های‌تاریخی صورت گرفته، حضور و تعاملات‌اجتماعی ‌مردم در بافت کمرنگ شده‌است، چراکه این طرح‌ها از بطن جامعه و محیط نبوده و در ‌نتیجه احساس تعلق نیز ایجاد نمی‌کند. حفظ مکان‌ تاریخی یا ایجاد مکان‌ جدید در بافت‌‌تاریخی، از موضوعات مهم شهرسازی امروز بشمار می‌آید و از منظر حفاظت اجتماعی بافت، حائز اهمیت است. مکان‌سازی یعنی ایجاد مکان باکیفیت بوسیله مشارکت‌اجتماعی، که قصد داریم در طی بازآفرینی، بعنوان یکی از روش‌های مرمت‌شهری، از طریق آن کیفیت‌زندگی در بافت و تعاملات‌اجتماعی آنرا افزایش دهیم.
هدف: نوعی از مکان‌سازی، مشروط و مقید به حفظ اصالت و ارزشهای‌بافت، با اقدامات برگشت‌پذیر، بوسیله مشارکت ‌اجتماعات محلی، مد‌نظر این پژوهش است. و ارائه الگویی مناسب در‌خصوص نحوه اقدام در بافت‌های‌تاریخی متناسب با زمینه اجتماعی و بستر‌فرهنگی در شهرهای‌ایران امری ضروری به‌شمار می‌رود. در این مقاله تلاش شده به مکان‌سازی با رویکرد توسعه اجتماع‌محور و با هدف ارتقاء کیفیت‌محیطی و جاری‌نمودن تعاملات روزمره در عرصه بافت‌های‌تاریخی جهت بازآفرینی بافت‌ها، توجه دهد.
روش: روش این پژوهش از نوع کیفی با رویکرد توصیفی – تحلیلی به شیوه مطالعات تطبیقی می‌باشد. و بدین منظور تجربیات داخلی و خارجی اقدامات در بافت‌های مشابه بافت‌تاریخی تهران بررسی‌شد تا از بررسی و تبیین چارچوب نمونه‌ها به چارچوب بازآفرینی در بافت‌های‌تاریخی ایران برسیم.
یافته‌ها: دستاورد مهم این پژوهش تبیین ضرورت مکان‌سازی مشارکت‌مبناو اهمیت آن در پروژه‌های بازآفرینی بافت‌تاریخی، جهت تبلور ارزش‌ها در ساختار بافت‌امروزی، برای حفظ این بافت‌ها جهت مکان‌سازی خلاق درفضاهای‌شهری و ارتقاء کیفیت می‌باشد.
نتیجهگیری: باتوجه به ضرورت مشارکت اجتماعی که از مطالعه پروژه‌های موفق داخلی و خارجی بازآفرینی دربافت تاریخی استنباط شد، و نظر به اهمیت بحثدلبستگی مکانی ساکنان در جلب مشارکت اجتماعی شان، اولویت رویکرد مکان‌سازی مشارکت مبنا جهت تقویت روحیه مشارکت جویانه ساکنان در بازآفرینی بافت‌های تاریخی مدنظر است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The obligation of adopting a Partnership-based Placemaking approach; In the regeneration of historical contexts

نویسندگان [English]

  • fatemeh haddadeadel 1
  • mehran alalhesabi 2
  • Asghar Mohammadmoradi 3
1 urban planing department, architecture and urban planning faculty, iran university of science and technology, tehran, iran.
2 Faculty of Architecture and Urban Planning, Iran University of Science and Technology, Tehran, Iran
3 3- Professor, Faculty of Architecture and Urbanism, School of Architecture and Environmental Design, Iran University of Science and Technology, Tehran, Iran.
چکیده [English]

Background: Historical context was created from the long experience of human interaction with the environment, but we see that after the interventions that were applied in the historical contexts, the presence and social interactions of people in the context have diminished, because these projects are not from the heart of the society and the environment, hence it does not create dependency. Preserving a historical site or creating a new site in the historical context is one of the most important issues in urban planning in the modern world. Placemaking means creating a high-quality place through social participation, which we intend to increase the quality of life in the context and social interactions during regeneration, as one of the methods in urban reconstructions.
Objectives: A type of placemaking, conditional and dependent on the preservation of the originality and values of the texture, with reversible measures, through the participation of local communities, is the aim of this study. In this article, an attempt has been made to pay attention to placemaking with a community-based development approach and to improve the quality of the environment and develop interactions in the field of historical textures to regenerate textures.
Method: The method of this research is qualitative with a descriptive-analytical approach. For this purpose, the internal and external experiences of actions in similar contexts of Tehran's historical context were examined to reach the framework of regeneration in the historical contexts of Iran.
Result: The important achievement of this study is to explain the obligation for placemaking with participation basis and its importance in historical texture regeneration projects, to create values in today’s texture structure, to preserve these textures for creative placemaking in urban spaces and quality improvement.
Conclusion: Considering the necessity of social participation which was concluded from the study of successful domestic and foreign regeneration projects in the historical context, and considering the importance of discussion of residents' sense of belonging in attracting their social participation, the priority of placemaking approach in participatory basis were considered to strengthen the participatory spirit of residents in the regenerating historical contexts.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Historical contexts
  • Regeneration
  • Social participation
  • Placemaking